Засьпявае жыта ў полі, цьвіце васілёк.
Да каго нам прытуліцца, трэба свой куток.
Бо чужы дом сэрца раніць і душу скрабе.
Там замкі ў сьмецьці хаваюць яны ад цябе.
Цьвіце, цьвіце ў полі грэчка, чуваць пах мядоў,
Ды не радуецца сэрца, як чужы загон.
А крынічка выцякае з нашае мяжы,
Шлі, бывала, сюды людзі, каб папіць вады.
Поле ў нас адабаралі й растраслі куток,
Ходзім сёньня бы цыганы, каб каўтнуць глыток.
I крынічку раскапалі, не цячэ вада,
У асфальт замуравалі, капае сьляза.
Ні памыцца, ні нагрэцца, ні вады папіць,
Усё чужое, ўсё ня наша, трэ ў прыгоне жыць.
Пчолы з вульляў у пагоду па мядок лядуць,
А ад смагі, каб напіцца, вады не знайдуць.
Бо атручаныя кветкі сёньня на палях,
Перасохлі нашы рэкі ў чужых руках,
Апусьцела й Палесьсе, не растуць дубы,
Разьвявае тарпу вецер, дзе цьвілі сады.
А ля хатаў ў агародах не цьвітуць квяткі,
Незавешаныя вокны, зьнялі рушнікі,
А ў нашым агародзе не квітнее мак,
Уместа яго сёньня ў модзе жаўцее рапак.
Восень 2003.
|
|
